Na szczyt można dostać się alejkami ze wszystkich 4 stron, ponadto można wjechać kolejką. Podejście od 20 min. do 1 godz. (w zależności od obranej trasy), wjazd kolejką trwa niecałe 3 min. Przy szczycie często stoi dorożka, którą można wrócić do centrum Krynicy za rozsądną cenę (zbliżoną do ceny przejazdu kolejką, a jednak 30-minutowa jazda dorożką przez las jest nieporównywalnie ciekawsza niż 3-minutowy zjazd kolejką). Jednak zdecydowanie najciekawszą opcją jest przejść się alejkami gdzie was nogi poniosą (oczywiście w granicach rozsądku, by nie skończyło się to interwencją GOPR) – na każdym kroku Park Zdrojowy kryje niespodzianki – a to natraficie na zabytkową altanę, ścieżkę, którą nikt nie chodził przez lata, a to stado saren przebiegnie wam przed nosem, a to chcąc zejść do centrum Krynicy niewytłumaczalnym zbiegiem okoliczności znajdziecie się w Tyliczu – to miejsce zaskakuje nawet stałych bywalców ;-)

Park Zdrojowy założony został na zboczach Góry Parkowej w 1810 r. jako jedna z pierwszych atrakcji uzdrowiska. Na 6 ha powierzchni wytyczono dziesiątki alejek, zbudowano kilkanaście altan (te najstarsze stylizowano zgodnie z modą romantyzmu na orientalne, nowsze nawiązują raczej do stylu szwajcarskiego lub architektury lokalnej), powiększono stawy, obudowano źródełka wody mineralnej, a w miejscu, gdzie według legendy objawiła się Matka Boska, postawiono piękną figurę dłuta Artura Grottgera. W latach 20-tych z inicjatywy prof. E. Chodzickiego przebudowano park: postawiono nowe altany, poszerzono i wybrukowano niektóre alejki, wytyczono trasę przyszłej kolejki oraz trasę do narciarstwa zjazdowego, zasadzono egzotyczne gatunki drzew, jednak zasadniczy układ parku i alejek pozostaje niezmieniony od 1810 r.

Pod Górą Parkową znajduje się większość złóż krynickich wód mineralnych. Bardzo osłabiają one jej geologiczną strukturę, przez co na jej zboczach aktywnych jest wiele osuwisk, a 1 i 3 marca 1993 r. Krynicę nawiedziło trzęsienie ziemi o sile M4,6. Z tego względu obszar Góry Parkowej jest objęty ścisłą ochroną, a jakiekolwiek prace ziemne czy wjazd ciężkich pojazdów musi być wcześniej konsultowany ze specjalistami. Z tych samych powodów odrzucony został projekt wybudowania nowego, betonowego toru saneczkowego – istniało ryzyko, że pod wpływem jego ciężaru zniszczone zostaną niektóre złoża wód mineralnych.

Co warto zobaczyć?

Jedyne wejścia do Parku Zdrojowego pozbawione schodów znajdują się za Pijalnią Jan (pkt 1.) - ważne dla osób z wózkiem dziecięcym/inwalidzkim

Kolejka linowo-terenowa. Jedna z wielkich inwestycji ukończonych tuż przed wojną. Uruchomiona została w 1937 r., jej głównym udziałowcem była Liga Popierania Turystyki. Latem była atrakcją turystyczną, zimą obsługiwała ponadto stok narciarski wytyczony na zboczach Góry Parkowej oraz tor saneczkowy. Trasa ma 642 m. długości i 148 m. przewyższenia. Czas przejazdu wynosi 2.42 min. Na trasie jeżdżą dwa wagoniki, w połowie torowiska znajduje się „mijanka”.

Tor saneczkowy. Niedaleko mostu nad torowiskiem kolejki alejka przecina tor saneczkowy. Pierwotny obiekt został wybudowany w 1929 r. Wzorowany na najlepszych austriackich obiektach, pozwalał na osiąganie imponującej jak na tamte czasy prędkości 58 km/h, a po przebudowie w 1938 r. saneczkarze miejscami przekraczali 100 km/h. Na rozgrywane co roku Mistrzostwa Polski w saneczkarstwie zjeżdżała się światowa elita, a mimo to tutejsi zawodnicy nierzadko zajmowali wszystkie miejsca na podium. Wielkim sukcesem organizacyjnym i sportowym Krynicy były Mistrzostwa Europy w saneczkarstwie w 1935 r., kiedy to kryniczanie zajęli 2,3 i 4 miejsce. [Więcej o historii sportu w Krynicy]

Zakątek Kraszewskiego (pkt 2.) W tym miejscu na pamiątkę pobytu w Krynicy I. Kraszewskiego postawiono kamienną ławkę oraz przymocowano postument z popiersiem pisarza. 

Łabędzi staw (3). Największy staw na zboczach Góry Parkowej (łącznie są 4), od wiosny do jesieni jest domem dla kilku łabędzi, kilkudziesięciu kaczek, egzotycznych gęsi i innego ptactwa. Jeden z najładniejszych zakątków Parku Zdrojowego.

Rzeźba „Jelonka”, mniejszy staw z łabędziami (8) - kolejny ładny zakątek w parku.

Polana Michasiowa (4). Poza egzotycznymi gatunkami drzew, na polanie znajduje się „Źródełko Płodności” (zwane też „Bocianówką” - ze względu na rzeźbę bociana z uwieszonym mu na szyi niemowlakiem, znajdującą się nad źródłem) oraz duża altana (przed wojną mieściła się tu „Kefirnia” - ot, taka kawiarnia z wyrobami lokalnymi).

Źródełko Miłości (5) - ścieżka odchodzi naprzeciwko altany Wanda przy drodze ze szczytu na Romę., Ma bardzo dobry skład mineralny, a ponoć również przynosi szczęście w miłości. Nad źródełkiem drewniana wiata i kranik do napełniania kubków/butelek.

Źródełko Słoneczne (6) – na łące tuż nad ul. Słoneczną – dojście od tej ulicy (jest drogowskaz i chodnik) lub ścieżką przez łąkę (brak oznaczeń). Dobry skład mineralny. Przy źródełku altana z ławkami i kranik do nabierania wody.

Figura Matki Bożej Królowej Krynickich Zdrojów (7) - rzeźba epoki romantyzmu dłuta Artura Grottgera, postawiona w miejscu, gdzie wedle legendy objawiła się Maryja.

Scieżka przyrodnicza - rozpoczyna się przy schodach prowadzących spod pomnika Mickiewicza (Zielonej Górki) do Kościółka Parkowego. Trasa podzielona jest na 11 przystanków, prowadzi na szczyt Góry Parkowej i nieco okrężną drogą z powrotem. Koniec pod Pijalnią Jana, przejście zajmuje nie więcej niż 2 godziny.

Ścieżka zdrowia. Początek przy schodach po prawej stronie Pijalni Głównej. Czas przejścia ok. 40 min. Niestety niektóre przyrządy do ćwiczeń są zniszczone, kiepsko jest również ze znakami kierunkowymi – a szkoda, bo trasa ciekawa.

Trasy wielofunkcyjne (biegowe/rowerowe/narciarsko-biegowe). Zaznaczone na mapie na czerwono, prowadzą między Górą Parkową a Romą (droga betonowa), na zboczach Góry Parkowej od strony os. Źródlana, a najdłuższa trasa prowadzi do Tylicza [opis].

Szczyt – restauracja, rajskie ślizgawki, punkty widokowe.