Muzeum Nikifora Krynickiego funkcjonuje od 1995 r. Mieści się w willi 'Romanówka', która jest typowym przykładem XIX-wiecznego drewnianego pensjonatu w stylu szwajcarskim. Co ciekawe, budynek pierwotnie znajdował się przy ul. Piłsudskiego. W 1990 r. zdewastowany budynek rozłożono, poddano gruntownej konserwacji i przeniesiono na pustą parcelę po willi 'Litwinka', która spłonęła w 1968 r.  Zgromadzono tu niewielką (niestety), ale bardzo ciekawą i wartościową kolekcję obrazów Nikifora ze wszystkich okresów jego twórczości oraz sporo pamiątek – fragmenty nagrań, zdjęcia, wspomnienia, plakaty z wystaw, fragmenty artykułów, poezję inspirowaną jego osobą oraz warsztat pracy i rzeczy osobiste Nikifora. Muzeum z pewnością zaciekawi wszystkich choć trochę interesujących się sztuką, pozostałym pewnie nie utkwi na długo w pamięci.

Epifaniusz Drowniak - Nikifor Krynicki (1895-1968) pochodził z przelotnego związku polskiego malarza spędzającego urlop w Krynicy i głuchoniemej łemkowskiej służki Eudokii Drowniak. Upośledzony, niepiśmienny łemko tylko w ten sposób był w stanie wyrazić swój niezwykły sposób postrzegania świata, nieco naiwny, dziecięcy, do bólu prostolinijny i szczery. Zamieściłem tu trzy obrazy bardzo wyraźnie prezentujące jego podejście do życia i twórczości. Pomijam obrazki wprost odtwarzające rzeczywistość - te nie są niczym niezwykłym. Intrygujące są natomiast obrazki 'kreujące' rzeczywistość. Nikiforowi często doskwierała nędza, widział też biedę innych - malował więc 'fabryki dolarów', często w jakichś konkrentych lokalizacjach. Widział, jak ludzie się męczą podróżując pieszo, malował więc nieistniejące stacje kolejowe w podkrynickich wioskach. Sam przez lata był bezdomny i widział bezdomnych - malował więc fantastyczne miasta, np. wydrążone w górach. Właśnie ten rozdzwięk między powierzchownością upośledzonego, niepiśmiennego i z trudem mówiącego żebraka, a jego bogatym i wrażliwym wnętrzem, zafascynował krytyków malarstwa.

"Ze sztuką tą (Nikifora) zetknęliśmy się ja i moi przyjaciele przed paru laty w Paryżu, zetknięcie było olśniewające, pamiętam dotąd chwilę, kiedy w pracowni Janów Cybisów stanąłem po raz pierwszy wobec tych małych akwarelek i (...) dotąd nie ochłonąłem z podziwu. Uderzyła mnie w tych pracach niezwykła dojrzałość i (...) odrębność (...). Zamalowano w ciągu wieków niezliczoną ilość kawałków płótna i deski, a te kawałeczki papieru nie przypominały (...) nic, com widział. (...) Te małe obrazki są proste jak natura, jedyność ich polega wyłącznie na tym, że najzupełniej szczerze zobaczono rzeczywistość innymi niż wszyscy oczyma. (...) W absolutnej wrażliwości Nikifora na barwę, którą porównać można do absolutnego słuchu, przeglądają się (...) nasze własne marzenia malarskie (...)".

"Nigdy nie przeżyłem większych emocji od tych, które wzbudziły we mnie jego obrazy oglądane na żywo. Pierwszy raz zobaczyłem je (...) w 1965 roku. (...) Próbowałem wtedy rysować architekturę, ale dopiero jak zobaczyłem tę wystawę, wiedziałem od razu, jak trzeba to robić. (...) Był skończonym malarzem, wspaniałym, głębokim, podchodził do malowania jak mistrzowie renesansu, klasycznie uczciwie. (...) Wszystko, co malował, jest ZOBACZONE. A potem to zobaczone tasowało się w jego pamięci, wyobraźni, swobodnie. On wyzwalał się wspaniale z przymusu rzeczywistości i kreował obraz, świat, własną ich strukturę. Opowiadał siebie, malował swój kosmos"

"Romanówka" znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej: opis szlaku, obiekty, charakterystyka kościołów, cerkwi i innych zabytków drewnianych Ziemi Sądeckiej.