Wzniesiony przez Towarzystwo Tatrzańskie, mieścił biura TT, bibliotekę, sale konferencyjno-balową i pokoje gościnne. Nazwa pochodzi od zrusycyzowanego słowa dwór (ros. dwariec) – obiekt ten nigdy nie miał nic wspólnego z komunikacją publiczną, stąd równolegle występująca (i mniej myląca) nazwa Dwór Tatrzański. Pierwszy, drewniany budynek z 1881 r., mieścił w sobie biura Towarzystwa Tatrzańskiego, czytelnię i salę konferencyjno-balową. Tak opisywał go Walery Eljasz:

W pięknem, a zabezpieczonem od ściśnienia miejscu, w samym środku wsi stanął w r. 1881 obszerny dom, kosztem Towarzystwa Tatrzańskiego, wedle planów architekta Karola Zaremby, a następnego lata otwarty na użytek publiczny. Spełnia on przeznaczenie tak zwanych „kursalonów” po zdrojowiskach. W dworcu tym piękna i wielka sala służy za punkt zborny członków Tow. Tatrzańskiego, gdzie się mieści czytelnia gazet wszelkich. W niej odbywają się odczyty, koncerty, różne zebrania towarzyskie, a nadewszystko wieczorami w święta i niedziele zabawy tańcujące, które słyną ze swobody. Dopóty jednak bawić się tu będą goście, jak zwykle dotąd wyśmienicie, dopóki zachowywanym będzie zwyczaj przybywania na reuniony w strojach spacerowych. Oprócz sali, lokalu, gdzie się znajduje bióro Tow. Tatrzańskiego, pokoi dla pań i dla mężczyzn w czasie zabawy, jest sala jadalna i kilka pokoi gościnnych na piętrze. Ogród naokoło budynku dopiero założony, stanie się tegoż wielką ozdobą i przyjemnością dla gości.

 Budynek przetrwał wielki pożar Krupówek z 1899 r., ale… spłonął rok później podczas balu karnawałowego, w wyniku wybuchu lampy naftowej. Jak to zwyczajem Zakopanego bywało, na zgliszczach starego stanął większy i solidniejszy budynek. Tym razem, z obawy przed kolejnym pożarem, zdecydowano się zainwestować w konstrukcję murowaną. Projekt miał być – podobnie jak Muzeum Tatrzańskie – adaptacją stylu zakopiańskiego do budynku z cegły. Moim zdaniem nie wyszło to tak dobrze jak w przypadku muzeum, Dwór przypomina efekt połączenia bryły dworca kolejowego z dachem przywleczonym z góralskiej chałupy. Od razu widać, że tego budynku nie projektował Witkiewicz. Przed wojną budynek posiadał ciekawą werandę, która później została rozebrana, potęgując jego posępny charakter.

Budynek przez wiele lat stanowił również centralę TOPR. Przy wejściu znajduje się tablica upamiętniająca Klimka Bachledę – słynnego przewodnika TT i Ratownika TOPR.