Kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła jest jedną z ostatnich pozostałości po latach świetności Tylicza. Tak, tak, były takie czasy, gdy Tylicz nie był malowniczą wioską otoczoną ogromnymi łąkami, tylko miastem. Za Kazimierza Wielkiego, w 1363 r., ówczesna wieś Ornawa otrzymała prawa miejskie, odtąd zaczęto ją nazywać Miastko. Nieco później został włączony do Państwa Muszyńskiego. Jak to w Polsce bywa, Miastko dość szybko, bo już w 1410 r., zamienione zostało w kupę gruzu, gdy wojewoda Siedmiogrodzki, korzystając z okazji, że Wł. Jagiełło z całym wojskiem ruszył pod Grunwald, splądrował pogranicze.

O Miastku przypomniał sobie dopiero biskup krakowski Piotr Tylicki, który w 1612 r. przywrócił mu prawa miejskie, nadał sporo przywilejów oraz ufundował szkołę parafialną i kościół. Miastko znów ożyło, a wdzięczni mieszkańcy zmienili nazwę miejscowości na Tylicz. W XVIII w. na skutek różnych zawirowań politycznych (Konfederacja Barska, zabory) Tylicz znów podupadł, ale tym razem już się nie podniósł z kryzysu. Po latach świetności pozostał tylko ten kościół.

***

Kościół ma konstrukcję zrębową o ścianach oszalowanych poziomo. Dwuspadowy dach nad nawą i prezbiterium, pokryty został blachą (pierwotnie był obity gontem). Nad nawą i usytuowaną przed nią kruchtą umieszczono barokową wieżyczkę sygnaturkową z latarnią. Wieża ma wąskie piętro dzwonowe i zakończona jest – podobnie jak okoliczne cerkwie – hełmem baniastym.

Wnętrze kościoła zostało zaprojektowane w układzie jednonawowym, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium i przylegającą do niego od północy zakrystią. Stropy są płaskie, a portal wejściowy jest w kształcie potrójnego łuku. Na ścianach znajduje się polichromia z 1960 roku, autorstwa K. Morwaya i K. Puchały. W prezbiterium świątyni znajdują się trzy rokokowe ołtarze z drugiej połowy XVIII wieku. W głównym widoczny jest obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem (znany jako Matka Boska Tylicka) z przełomu XVI i XVII wieku, a w bocznych obrazy Św. Anny Samotrzeć z XVII w. i Veraicon z XVIII w. W kościele znajdują się również barokowe organy pochodzące z XVIII w., rokokowy krucyfiks na belce tęczowej oraz kilkanaście obrazów, feretronów i rzeźb z XVIII-XIX w.

Obok kościoła, po jego południowo-zachodniej stronie, znajduje się murowana dzwonnica parawanowa z 1803 roku. Jest to typowe dla drewnianych kościołów i cerkwi, że po pewnym czasie wieża jest tak nadwyrężona z powodu używania dzwonów, że konieczne jest zbudowanie osobnej dzwonnicy. W tym przypadku dzwony przeniesiono po prawie 200 latach użytkowania w wieży.

Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej: opis szlaku, obiekty, charakterystyka kościołów i cerkwi Ziemi Sądeckiej.